Analiza

Dania i Szwecja chcą współpracować ze sobą w celu uzyskania kontroli nad imigracją w Europie

Leave a Comment / Analiza /

Duńska polityka imigracyjna jest jednym z najbardziej rygorystycznych w Europie. Od lat 90-tych XX wieku Dania stosuje szereg środków mających na celu kontrolę napływu imigrantów i uchodźców. W 2001 roku wprowadzono tzw. „ustawę o integracji” , która wymaga od imigrantów z krajów spoza Unii Europejskiej, aby spełniali określone wymagania, m.in. znajomość języka duńskiego oraz zdolność do samodzielnego utrzymania się. Duńska premier Mette Frederiksen jest zadowolona z nowej polityki migracyjnej Szwecji i wyraża chęć bliższej współpracy w celu uzyskania kontroli nad imigracją do Europy. Według premier Mette Frederiksen Szwecja i Dania są coraz bliżej siebie w kwestii polityki migracyjnej i powinny wykorzystać tę sytuację, aby uzyskać kontrolę nad napływem imigrantów do Europy. Premier podkreśliła również, że ważne jest zabezpieczenie granic zewnętrznych. Mamy przed sobą bardzo duże zadanie, jesteśmy praktycznie 10-15 lat za Danią, jeśli mamy być całkowicie szczerzy. To, co my teraz robimy (w kwestii polityki imigracyjnej), Dania zaczęła odpowiednio 10 i 15 lat temu. – Premier Szwecji Ulf Kristersson. Szwecja do 2021 roku przyjmowała dużą liczbę imigrantów i uchodźców, co miało na celu wykazanie solidarności i humanitaryzmu. Jednakże, nadmierna liczba przyjmowanych imigrantów doprowadziła do problemów z integracją oraz bezrobociem wśród niektórych grup społecznych. W związku z tym, Szwecja dokonała pewnych zmian w polityce migracyjnej, zaostrzając procedury i wymagania dla osób starających się o azyl. Wprowadzono również kontrole graniczne w celu zapobiegania nielegalnej imigracji i zwiększenia bezpieczeństwa w kraju. Mimo to, Szwecja pozostawała jednym z krajów, które przyjmowały najwięcej uchodźców i imigrantów na głowę mieszkańca w Europie. Fot: Statistics Sweden, Flickr / Aut. European Parliament

Dania i Szwecja chcą współpracować ze sobą w celu uzyskania kontroli nad imigracją w Europie Read More »

Sytuacja mniejszości romskiej w Finlandii

Leave a Comment / Analiza /

Historia Romów w Skandynawii sięga XVI wieku, kiedy to grupa Kalé fińskich Romów przybyła z zachodu, a grupy z wschodu przybyły z terenów Bałtyku i Rosji. Od samego początku, Romowie doświadczali niechęci ze strony społeczeństwa, a prawo szwedzkie nakazywało im osiedlenie się na słabo zaludnionych terenach na wschodnim pasie półwyspu skandynawskiego. Ci, którzy nie podporządkowali się temu prawu, narażeni byli na karę śmierci. Romom nie wolno było uczestniczyć w nabożeństwach kościelnych ani korzystać z pomocy medycznej. Prawo było surowo egzekwowane aż do XIX wieku, kiedy to nastąpiła względna „liberalizacja”, ale w drugiej połowie tego stulecia powróciła dyskryminacja, zmuszając wędrujące grupy do osiedlenia się i prowadzenia osiadłego trybu życia. W 1901 roku na terenie Finlandii Rosjanie wprowadzili politykę asymilacyjną wobec mniejszości romskiej, która zakładała celowe i przymusowe przekształcanie ich kultury w bardziej zunifikowaną i pozbawioną cech typowych dla Romów. W Finlandii, jak również w innych krajach europejskich, Romowie byli poddawani polityce asymilacji i prześladowani przez wiele lat. W latach 30. i 40. XX wieku granica szwedzko-fińska była całkowicie zamknięta dla Romów, a szwedzcy Romowie byli poddawani sterylizacji. W 1952 roku przyjęto ustawę, zgodnie z którą romskie sieroty i półsieroty były zabierane i osadzane w sierocińcach, blokując ich kontakt z grupą pochodzenia. Jednak w latach 80. XX wieku zaczęło się odrodzenie etniczne Romów w Finlandii. To wydarzenie było wynikiem kilku czynników, takich jak wprowadzenie prawa zakazującego dyskryminacji, postawa samych Romów, a także przyjazne nastawienie społeczeństwa większościowego wobec mniejszości etnicznych. W 1995 roku przystąpienie Finlandii do Unii Europejskiej przyspieszyło ten proces, a ustawodawstwo fińskie zagwarantowało prawa romskiej mniejszości do pielęgnacji własnej kultury, języka i tworzenia organizacji etnicznych. W 2000 roku przyjęto nową konstytucję Finlandii, która gwarantuje prawo do pielęgnacji i rozwijania kultury i języka grup mniejszościowych, w tym Romów. W 2002 roku powołano w Ministerstwie Pracy rzecznika praw mniejszości, a w 2004 roku utworzono cztery regionalne delegatury pozostające w ścisłej kooperacji z przedstawicielami władz państwowych. Obecnie, liczba Romów w Finlandii szacuje się na około 10 000, co stanowi mniej niż 0,2% populacji kraju. Wielu Romów nadal żyje w ubóstwie i jest narażonych na dyskryminację, a ich integracja w społeczeństwie fińskim jest nadal jednym z głównych wyzwań. Kultura i tradycje Romów w Finlandii Kultura i tradycje Romów w Finlandii są bogate i zróżnicowane, a wiele z nich jest związanych z romską historią i folklorem. Jedną z ważniejszych tradycji romskich jest muzyka. Fińscy Romowie słyną również z umiejętności grania na tradycyjnych instrumentach, takich jak skrzypce, gitara, klarnet i akordeon. Inną ważną tradycją romską jest rzemiosło, w tym wyroby z wikliny i metalu. Romowie fińscy znani są z produkcji ręcznie plecionych koszyków, mat i innych przedmiotów z wikliny, a także z wyrobu biżuterii i ozdób z metalu. Ważną częścią kultury romskiej w Finlandii jest także tradycyjna kuchnia, która obejmuje dania mięsne, takie jak gulasz i pieczeń, a także dania wegetariańskie, takie jak sałatki i zupy. Tradycje rodzinne są również ważne dla społeczności romskiej w Finlandii. Romowie mają silne więzi rodzinne i szanują starszych członków rodziny. Często spotykają się na uroczystościach rodzinnych podczas których odbywają się tradycyjne tańce i pieśni. Ważnym elementem kultury romskiej jest język. Istnieją dwa główne dialekty romskie w Finlandii – Kale i Lovari. W ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci nastąpił wzrost zainteresowania nauczaniem języka romskiego w szkołach, co przyczyniło się do zachowania języka i kultury romskiej w kraju. Dyskryminacja i marginalizacja Romów w Finlandii Romowie w Finlandii byli narażeni na dyskryminację i marginalizację przez wiele lat. Przez długi czas byli traktowani jako obywatele drugiej kategorii i mieli ograniczony dostęp do edukacji, opieki zdrowotnej i pracy. Jednym z największych problemów, z jakimi borykają się Romowie w Finlandii jest ubóstwo. Wielu Romów żyje w skrajnej biedzie i ma ograniczony dostęp do podstawowych usług, takich jak opieka zdrowotna, mieszkania i edukacja. Bezrobocie wśród Romów jest również bardzo wysokie. Romowie w Finlandii są często ofiarami przemocy i nienawiści ze strony innych grup społecznych. Wiele osób żyjących w pobliżu osiedli romskich skarży się na kradzieże i przestępczość, co prowadzi do wzrostu rasizmu i dyskryminacji wobec Romów. Romowie w Finlandii mają trudności z integracją w społeczeństwie fińskim. Wiele osób z tej grupy nie zna języka fińskiego lub szwedzkiego, co utrudnia im podjęcie pracy i korzystanie z podstawowych usług. Romowie często są narażeni na stygmatyzację i dyskryminację ze strony społeczeństwa. W ostatnich latach w Finlandii podejmowane są działania mające na celu zmniejszenie dyskryminacji i marginalizacji Romów. Rząd i organizacje społeczne wprowadzają programy pomocy dla Romów, mające na celu poprawę warunków życia, edukacji i integracji. Jednakże, nadal pozostaje wiele do zrobienia, aby zapewnić Romom równość i szacunek, na jakie zasługują jako pełnoprawni obywatele Finlandii. 9 lutego 2023 roku rząd Finlandii przyjął rezolucję dotyczącą trzeciej krajowej polityki wobec Romów, znaną jako ROMPO 3, która ma na celu wspieranie integracji, równości i uczestnictwa Romów oraz zwalczanie dyskryminacji. Raport dot. krajowej polityki składa się z czterech sektorów związanych z edukacją, zatrudnieniem, mieszkalnictwem i zdrowiem. W krajowej polityce poświęcono dużą uwagę na sprawy związane z prawami i uczestnictwem dzieci i młodzieży, osób starszych, niedyskryminacji w zatrudnieniu oraz ochronie języka i kultury Romów. Finlandia dąży do promowania równości i integracji Romów w różnych dziedzinach życia. Integracja Romów w społeczeństwie fińskim Integracja Romów w społeczeństwie fińskim jest ważnym wyzwaniem dla Finlandii, a wiele działań podejmowanych jest w celu pomocy Romom w tej dziedzinie. Jednym z kluczowych aspektów integracji Romów w Finlandii jest edukacja. W ciągu ostatnich kilku lat wprowadzono programy wspierające edukację Romów i zwiększające dostęp do niej. W szkołach wprowadzono także nauczanie języka romskiego, co pomaga zachować język i kulturę Romów. Zwiększenie dostępu do edukacji jest kluczowe dla poprawy warunków życia Romów i umożliwienia im znalezienia pracy. Kolejnym ważnym krokiem w integracji Romów jest poprawa ich sytuacji mieszkaniowej. Wielu Romów mieszka w niewłaściwych warunkach, często w prowizorycznych domach lub na ulicach. Wprowadzono wiele programów wspierających budowę i modernizację domów dla Romów, co pomaga poprawić ich warunki życia i integrację ze społeczeństwem fińskim. Wiele organizacji społecznych i rządowych prowadzi programy na rzecz integracji Romów w społeczeństwie fińskim. Programy te mają na celu zapewnienie Romom dostępu do podstawowych usług, takich jak opieka zdrowotna i pomoc socjalna, a także

Sytuacja mniejszości romskiej w Finlandii Read More »

Prognoza populacji w Szwecji

Leave a Comment / Analiza /

Prognozy populacji Szwecji, uwzględniające starzenie się społeczeństwa, migracje oraz ich implikacje demograficzne i ekonomiczne, są istotnym aspektem długoterminowego planowania społecznego. Szacuje się, że do 2030 roku populacja Szwecji wzrośnie o około 400 tysięcy i będzie liczyć 10,9 miliona ludzi. Wzrost ten będzie wynikał głównie z większej liczby imigrantów niż emigrantów, przyczyniających się do wzrostu populacji urodzonych za granicą. W 2022 roku udział ludzi urodzonych za granicą w populacji Szwecji wyniósł 20%, jednak prognozuje się, że do 2030 roku ten udział wzrośnie do prawie 22%. Takie zmiany w strukturze populacji mają istotne konsekwencje dla systemu edukacji w przyszłości. Prognozy populacji Szwecji są publikowane co roku przez Szwedzki Urząd Statystyczny (Statistics Sweden) i stanowią ważną podstawę do planowania działań rządowych oraz innych statystyk opisujących przyszłość kraju. Według prognozy Statistics Sweden w 2030 roku liczba dzieci w wieku szkolnym będzie mniejsza niż obecnie z powodu mniejszej liczby urodzeń w 2022 roku, która była najniższa od 2006 roku. W 2030 roku osoby urodzone około 1990 roku będą zbliżać się do czterdziestki, podczas gdy osoby urodzone w latach 60. XX wieku będą osiągać wiek emerytalny i/lub przejdą na emeryturę. Według prognozy Szwedzkiego Urzędu Emerytalnego, wiek emerytalny wymagany do otrzymania emerytury gwarantowanej wyniesie 67 lat w 2030 roku. Ponadto, liczba osób w wieku 80 lat i więcej wzrośnie, osiągając 810 tysięcy, co stanowi 7,4% populacji. Obecnie około 5% populacji jest w tej grupie wiekowej. Wzrost liczby osób w tej grupie wiekowej może prowadzić do wzrostu liczby zgonów o blisko tysiąc rocznie, osiągając nieco ponad 101 tysięcy w 2030 roku. Szacuje się, że w 2030 roku liczba ludzi w wieku 25-66 lat wyniesie 5 739 tysięcy, czyli o 380 tysięcy więcej niż liczba osób w wieku 25-64 lata w 2022 roku. Pomimo tego wzrostu, udział tej grupy ludności w wieku produkcyjnym w ogólnej liczbie ludności będzie wzrastać nieznacznie. W 2022 roku osoby w wieku 25-64 lata stanowiły 50,9% populacji, podczas gdy szacuje się, że w 2030 roku osoby w wieku 25-66 lat będą stanowić 52,5% populacji. Liczba ludności Szwecji nadal rośnie, jednak w tempie niższym niż w ciągu ostatnich 5 lat. W latach 2018-2022 średni roczny wzrost wynosił 76 tysięcy osób. Prognozuje się, że w kolejnych 5 latach (2023-2027), wzrost ten będzie niższy o średnio 54 tysiące osób rocznie. Różnica ta wynika zarówno z oczekiwanego ujemnego przyrostu naturalnego (różnica między liczbą urodzeń żywych a liczbą zgonów w danym okresie) poprzez niższą liczbę urodzeń oraz niższego salda migracji (różnica między liczbą imigrantów a emigrantów). Pomimo tego, oczekuje się dalszego wzrostu liczby ludności Szwecji, jednak w nieco wolniejszym tempie. Szacuje się, że w roku 2032 populacja przekroczy 11 milionów ludzi. Według prognoz w 2054 roku Szwecja będzie miała 12 milionów mieszkańców, a w 2070 roku liczba wyniesie 12,7 miliona. W roku 2022 liczba osób emigrujących do Szwecji wyniosła 102 tysiące, czyli więcej niż w 2021 i 2020 roku, ale mniej niż w poprzednich latach. Prognozuje się, że w nadchodzących latach liczba imigrantów spadnie z około 100 tysięcy do prawie 90 tysięcy rocznie. W dłuższej perspektywie imigracja ma wynieść około 100 tysięcy rocznie. Chociaż jest to poziom niższy niż średnia z ostatnich 10 lat to jednak wyraźnie wyższy niż obserwowany w dłuższym okresie. Warto jednak zauważyć, że prognozy dotyczące migracji w przyszłości są bardzo niepewne, zarówno w krótkim, jak i długim okresie. Istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo, że poziom ten będzie się zmieniał w przyszłości, jednak trudno jest przewidzieć, kiedy dokładnie wystąpią zmiany. W 2022 roku 19% populacji stanowiły dzieci w wieku 0-15 lat, a 10% osoby młode w wieku 16-24 lat. Prawie 52% populacji mieści się w przedziale wieku 25-65 lat. A około 14% populacji ma 66-79 lat, natomiast nieco ponad 5% to osoby w wieku 80 lat lub więcej. Migracje mają wpływ na strukturę wiekową populacji, chociaż nie jest to tak jednoznaczne w różnych okresach, z wyjątkiem jednej grupy – młodych mężczyzn, którzy przybyli z Afganistanu i obecnie mają 23 lata. Odsetek osób urodzonych za granicą różni się w różnych grupach wiekowych, zależnie od imigracji zarówno z ostatnich lat, jak i poprzednich latach, ponieważ większość imigrantów pozostaje w Szwecji. W grupach wiekowych poniżej 15 lat i powyżej 75 lat odsetek ten wynosi mniej niż 15%, podczas gdy w okolicach 40 lat jest to ponad 33%. Ogólnie, w całej populacji odsetek osób urodzonych za granicą wynosi nieco ponad 20%. Połowa zmarłych w 2022 roku miała ponad 83 lata, co wpłynęło na wielkość obecnie starszych grup urodzeniowych. Jednak ta liczba została ukształtowana przez śmiertelność, jaka miała miejsce w poprzednich latach ich życia. Statystyki pokazują, że na ogół rodzi się więcej chłopców niż dziewcząt, ale śmiertelność mężczyzn jest wyższa niż kobiet we wszystkich grupach wiekowych. Ponadto, przez większość lat imigrowało więcej mężczyzn niż kobiet, a co 5 lat obserwowano większą liczbę mężczyzn nad kobietami. W rezultacie liczba mężczyzn jest większa, niż liczba kobiet w grupach wiekowych poniżej 65 lat. Prognoza na 2030 rok Prognozy na rok 2030 wskazują, że populacja Szwecji zwiększy się o 413 tysięcy osób. Jednakże, w porównaniu z obecnym dniem, spodziewa się spadku liczby ludzi w Szwecji w wieku 1-13 lat, 26-35 lat, 48-58 lat oraz 72-79 lat. Takie zmiany są wynikiem procesu starzenia się społeczeństwa. Warto zauważyć, że niektóre grupy wiekowe mogą być szczególnie dotknięte migracją. Dzieci urodzone w 2022 roku będą miały 8 lat i rozpoczęły naukę w szkole, co prowadzi do mniejszej liczby dzieci w wieku szkolnym w każdej kolejnej grupie, która się starzeje. Osoby urodzone około 1990 roku będą miały 40 lat, a osoby urodzone w latach 60. XX wieku zbliżają się lub przejdą na emeryturę. Według danych statystycznych osób w wieku 80 lat lub więcej jest około 810 000 osób, co stanowi 7,4% populacji. W 2030 roku prognozowana liczba osób w wieku 25-66 lat jest szacowana na 5 739 tys., co jest o 380 tys. większym wynikiem, niż w 2022 roku. Jednocześnie udział tych grup wiekowych w ogólnej liczbie ludności nieznacznie wzrośnie. W 2022 roku osoby w wieku 25-64 lat stanowiły 50,9% populacji, a w 2030 roku prognozuje się, że osoby w wieku 25-66 lat stanowić będą 52,5% populacji. Przewidywany wzrost liczby imigrantów

Prognoza populacji w Szwecji Read More »

Szwedzka Agencja Ochrony Środowiska alarmuje przed obniżeniem obowiązku redukcji emisji

Leave a Comment / Analiza /

Szwedzka Agencja Ochrony Środowiska ostrzega, że Szwecja będzie miała trudności z osiągnięciem swoich celów klimatycznych, jeśli obniży się obowiązek redukcji emisji. Agencja podkreśla, że zmniejszenie tego obowiązku może być jedynie tymczasowe, jeśli Szwecja ma spełnić swoje klimatyczne cele, zwłaszcza ten na rok 2030. Raport Agencji wskazuje, że obniżenie obowiązku redukcji do zera oznaczałoby brak osiągnięcia żadnego z celów na 2030 rok. Agencja podkreśla również, że osiągnięcie celów klimatycznych Szwecji jest kluczowe dla elektryfikacji transportu, zwiększenia pochłaniaczy dwutlenku węgla, składowania dwutlenku węgla oraz działań w przemyśle. Raport Agencji będzie podstawą aktualizowanego co 4 lata rządowego planu działań w zakresie polityki klimatycznej, który ma na celu zmianę systemu transportowego, ograniczenie emisji przemysłowych i tworzenie warunków do składowania dwutlenku węgla. Szwecja jest również zobowiązana do uwzględnienia emisji związanych z produkcją za granicą w celu osiągnięcia swoich celów klimatycznych. Pomimo trudności w osiągnięciu celów na rok 2030, Szwecja pozostaje optymistyczna co do osiągnięcia celu na rok 2045, zakładającego spadek emisji o 70% w porównaniu z poziomem z 1990 roku. Działania Szwedzkiej Agencji Ochrony Środowiska Szwedzka Agencja Ochrony Środowiska została założona w 1967 roku.  Agencja jest szwedzkim organem publicznym odpowiedzialnym za składanie wniosków dotyczących ochrony środowiska i kontrolowania go.  Szwedzka Agencja Ochrony Środowiska, znana również jako Naturvårdsverket, jest odpowiedzialna za zarządzanie i ochronę środowiska naturalnego w Szwecji. Agencja prowadzi szeroki zakres działań w celu ochrony i zrównoważonego gospodarowania środowiskiem naturalnym w kraju. Oto niektóre z głównych działań Szwedzkiej Agencji Ochrony Środowiska: Minister ds. klimatu i środowiska Romina Pourmokhtari odrzuca groźby Szwedzkich Demokratów ws. biopaliw Minister ds. klimatu i środowiska Romina Pourmokhtari odrzuciła groźby wywołania kryzysu politycznego (doprowadzenia do wotum nieufności wobec rządu) ze strony Szwedzkich Demokratów (SD), którzy chcą zmniejszyć obecny obowiązek dodawania biopaliw do benzyny i oleju napędowego z 30% do zera. Romina Pourmokhtari (która jest członkinią partii liberałów) argumentowała, że poglądy Szwedzkich Demokratów na kwestie klimatyczne są zdecydowanie różne od poglądów rządu. Wskazała również, że Szwedzcy Demokraci nie mają prawa weta w sprawach klimatycznych i energetycznych. Rząd Szwecji planuje wypracować dwa scenariusze obniżenia obowiązkowych redukcji emisji, które nie naruszą unijnych wymogów klimatycznych. Jednak Szwedzcy Demokraci nie zgadzają się z tymi propozycjami, twierdząc, że obowiązkowe redukcje są na zbyt wysokim poziomie. Jesienią rząd ma przedstawić plan działań dotyczących polityki klimatycznej. Ocena Szwedzkiej Rady ds. Polityki Klimatycznej przeprowadzona 30 marca wykazała, że Szwecja zwiększa emisje gazów cieplarnianych, podczas gdy UE dąży do ich zmniejszenia. To spotkało się z krytyką centroprawicowego rządu, który był u władzy przez ponad 5 miesięcy w czasie oceny i wprowadził zmiany w polityce, które spowodowały wzrost emisji gazów cieplarnianych po raz pierwszy od 20 lat. Fot: Unsplash / aut.

Szwedzka Agencja Ochrony Środowiska alarmuje przed obniżeniem obowiązku redukcji emisji Read More »

Kultura, historia i rola Saamów

Leave a Comment / Analiza /

Saamowie to rdzenny lud zamieszkujący obszary północnej Skandynawii, takie jak Norwegia, Szwecja, Finlandia i północno-zachodnia Rosja. Początki ich historii sięgają tysiące lat wstecz, gdy pierwsi Saamowie pojawili się na tych terenach jako myśliwi i zbieracze około 10 000 lat temu. Początkowo prowadzili koczowniczy tryb życia, przemieszczając się w poszukiwaniu pożywienia. W miarę jak klimat się zmieniał, zaczęli zakładać stałe osady. Saamowie mieli także kontakty z innymi ludami, takimi jak Waregowie (wikingowie), którzy handlowali z nimi w rejonie Morza Białego. Wraz z kolonizacją i chrystianizacją regionu Saamowie zostali wyparci z najlepszych terenów myśliwskich i pastwisk przez osadników skandynawskich i rosyjskich. W wyniku tego procesu wielu Saamów utraciło swoje tradycyjne ziemie i źródła utrzymania, co prowadziło do marginalizacji tego ludu. Jednak w ciągu ostatnich dziesięcioleci Samowie zaczęli walczyć o swoje prawa i ochronę kultury oraz tradycji, co doprowadziło do wzrastającego zainteresowania i uznania dla ich kultury na poziomie lokalnym, krajowym i międzynarodowym. Tradycje Samów Hodowla reniferów jest jednym z najważniejszych elementów tradycji Samów. Renifery są używane jako źródło pożywienia, odzieży, a także jako zwierzęta przeznaczane do przewozu ludzi i ładunków. Hodowla reniferów jest nie tylko źródłem utrzymania, ale także ważnym aspektem kultury, rytuałów i wierzeń Saamów. Kultura łowiecka jest również istotnym elementem tradycji Saamów. Polowanie na renifery, łosie, niedźwiedzie i inne zwierzęta jest od dawna integralną częścią ich życia. Myślistwo jest ważnym źródłem pożywienia, a także pełni istotną rolę w kulturze, ceremoniach i wierzeniach Samów. Rękodzieło jest kolejnym istotnym aspektem tradycji Samów. Samowie są znani z pięknych wyrobów rękodzielniczych, takich jak plecionkarstwo, wyroby z drewna i skóry, haft i tkactwo. Te tradycyjne umiejętności przekazywane są z pokolenia na pokolenia, a wyroby rękodzielnicze Samów są doceniane za ich unikalny charakter i wysoką jakość. Muzyka i taniec również odgrywają ważną rolę w kulturze Samów. Tradycyjna muzyka Saamów jest często oparta na dźwiękach reniferów, przyrody i codziennego życia, wykorzystuje także charakterystyczne instrumenty, takie jak jodła, kuksa (naczynie do picia), flety i bębenki. Taniec jest często wykonywany w tradycyjnych strojach i odzwierciedla różnorodność i bogactwo kultury saamskiej. Wierzenia i duchowość są także istotnym elementem tradycji Saamów. Tradycyjna saamska religia opiera się na wierzeniach animistycznych, z wiarą w duchy natury, duchy przodków i innych istot duchowych. Praktyki religijne Saamów obejmują rytuały, ceremonie i obrzędy, takie jak rytuał przeprowadzania reniferów na nowe pastwiska czy ceremonie związane z okresem zimowym i letnim. Współczesne wyzwania Współczesne społeczeństwo Saamów jest konfrontowane z licznymi wyzwaniami, takimi jak zmiany klimatyczne, urbanizacja, migracja, edukacja i globalizacja, które wpływają na ich tradycyjny sposób życia i kulturę. Mimo to, Saamowie dążą do zachowania swojej tożsamości kulturowej, językowej i duchowej, oraz integrowania się z otaczającym ich społeczeństwem. Jednym z najważniejszych wyzwań, przed którymi stoją Samowie, są zmiany klimatyczne. Wzrost temperatury, topnienie lodowców i zmieniające się warunki pogodowe mają bezpośredni wpływ na ich tradycyjne zajęcia, takie jak hodowla reniferów i tradycyjna gospodarka oparta na łowiectwie i rybołówstwie. Saamowie muszą dostosować się do nowych warunków, takich jak zmieniające się wzorce migracji reniferów, a także podejmować działania na rzecz ochrony środowiska naturalnego, na którym opiera się ich kultura. Urbanizacja i migracja są kolejnymi wyzwaniami, które wpływają na społeczność Saamów. Wzrost urbanizacji, migracja ludności do większych miast i kontakt z kulturą spoza społeczności saamskiej mogą wpływać na zachowania, tradycje i tożsamość kulturową Saamów. Często prowadzi to do wyzwań związanych z utrzymaniem tradycyjnego stylu życia i języka, zwłaszcza w miastach, gdzie wpływ kultury dominującej może być silniejszy. Edukacja jest również ważnym aspektem w życiu Saamów. Dostęp do edukacji może pomóc w utrzymaniu i promowaniu języka i kultury saamskiej, ale może też stanowić wyzwanie w zachowaniu tradycji i tożsamości kulturowej. Współczesne społeczeństwo Saamów podejmuje działania na rzecz promowania nauki w języku samijskim oraz integracji tradycyjnej wiedzy i umiejętności z nowoczesnym wykształceniem. Globalizacja także ma wpływ na współczesne społeczeństwo Saamów. Wzrost globalnej komunikacji, dostęp do mediów i technologii może wpłynąć na zmiany w stylach życia, zwyczajach i kulturze Saamów. Saamowie podejmują wysiłki na rzecz promowania swojej kultury na arenie międzynarodowej, poprzez uczestnictwo w międzynarodowych organizacjach, festiwalach kulturalnych i innych inicjatywach promujących ich tradycje. Mimo tych wyzwań, Saamowie dążą do zachowania swojej tożsamości kulturowej, językowej i duchowej. Właśnie dlatego podejmują różnorodne działania mające na celu zachowanie i promowanie swojej kultury. Saamowie angażują się w ochronę swojego dziedzictwa kulturowego poprzez przekazywanie tradycji z pokolenia na pokolenie, organizowanie festiwali kulturalnych, tańców, pieśni i innych wydarzeń promujących ich kulturę oraz prowadzenie badań naukowych nad ich historią, tradycjami i wierzeniami. Język saamski odgrywa również kluczową rolę w zachowaniu tożsamości Saamów. Saamowie podejmują wysiłki na rzecz promocji i ochrony swojego języka poprzez prowadzenie programów edukacyjnych, tworzenie zasobów językowych, takich jak słowniki, podręczniki i aplikacje mobilne w języku samijskim, a także organizowanie kursów językowych dla społeczności saamskiej. Współczesne społeczeństwo Saamów również podejmuje wysiłki na rzecz integracji z otaczającym ich społeczeństwem. Saamowie starają się łączyć swoją tradycyjną kulturę z nowoczesnym życiem, np. poprzez tworzenie nowych miejsc pracy, działalność gospodarczą, edukację i zaangażowanie w politykę. Saamowie również angażują się w dialog z innymi grupami kulturowymi i organizacjami społecznymi. Saamowie kontynuują swoje tradycje i dążą do zachowania i promowania swojej kultury. Ważnym elementem jest także walka o prawa rdzennych ludów, w tym prawo do samostanowienia, ochrony tradycyjnych terenów, języka i kultury. Saamowie są również aktywni w promowaniu swojej kultury na arenie międzynarodowej, poprzez organizowanie festiwali, wystaw, koncertów i innych działań kulturalnych. Sztuka i rzemiosło Saamów Sztuka i rzemiosło Saamów odgrywają ważną rolę w zachowaniu ich kultury i dziedzictwa. Jest to nie tylko forma ekspresji artystycznej, ale również ważny element życia codziennego i sposobu wyrażania tożsamości kulturowej Saamów. Tradycyjne sztuki i rzemiosła Saamów obejmują różnorodne dziedziny, takie jak rzeźba, malarstwo, tkactwo, rękodzieło skórzane, biżuteria, ceramika, kowalstwo, a także tradycyjne formy architektury i konstrukcji, takie jak chumy czy chaty. Rzeźba jest jednym z ważnych wyrazów sztuki Saamów. Wykonywane są drewniane rzeźby przedstawiające zwierzęta, postacie ludzkie, bóstwa i symbole związane z wierzeniami Saamów. Rzeźby te często są bogato zdobione, z detalami i symboliką nawiązującą do tradycji kulturowych i duchowych Saamów. Tkactwo jest również istotnym elementem kultury Saamów. Wykonywane są tradycyjne tkaniny, takie jak ręcznie plecione pasy, szale i ubrania, które często są bogato zdobione charakterystycznymi wzorami

Kultura, historia i rola Saamów Read More »

Jak kraje nordyckie radzą sobie z wyzwaniami klimatycznymi?

Leave a Comment / Analiza /

Kraje nordyckie, takie jak Norwegia, Szwecja, Finlandia, Dania i Islandia, charakteryzują się surowymi warunkami klimatycznymi, takimi jak długie zimy, krótkie lata i obfitość wód, co wpłynęło na rozwinięcie się silnej świadomości ekologicznej w społeczeństwach nordyckich. Przede wszystkim, długie zimy, które charakteryzują kraje nordyckie, wymagają efektywnego zarządzania energią. Dlatego ludzie w tych krajach są bardziej świadomi ekologicznie i dążą do korzystania z energii ze źródeł odnawialnych, takich jak energia wodna czy energia wiatrowa. Duże inwestycje w energetykę odnawialną zostały podjęte w krajach nordyckich, a wiele z nich jest pionierem w zakresie technologii związanych z energią odnawialną, takich jak elektromobilność. Kultura i tradycje krajów nordyckich zakorzenione są w harmonii z naturą. Społeczeństwa nordyckie mają długą historię dbania o środowisko naturalne, zarówno w życiu codziennym, jak i w podejściu do zarządzania zasobami naturalnymi. Duża część społeczeństw nordyckich ma świadomość, że ochrona środowiska naturalnego jest kluczowym czynnikiem w zapewnieniu długoterminowego zrównoważonego rozwoju, zarówno dla obecnych, jak i przyszłych pokoleń. Innym ważnym aspektem jest również odpowiedzialne zarządzanie odpadami. W krajach nordyckich istnieje silna kultura segregacji odpadów, a mieszkańcy są świadomi konieczności ich recyklingu i minimalizowania ilości generowanych odpadów. Systemy recyklingu są rozwinięte i szeroko dostępne, a mieszkańcy są zachęcani do segregowania odpadów w domach, miejscach pracy i miejscach publicznych. Kraje nordyckie mają bogate dziedzictwo przyrodnicze, w tym liczne parki narodowe, rezerwaty przyrody i obszary chronione. Mieszkańcy tych krajów często korzystają z możliwości spędzania czasu na łonie natury, co prowadzi do większej świadomości ekologicznej i zrozumienia konieczności ochrony przyrody. Dzięki temu, społeczeństwo w krajach nordyckich jest bardziej skłonne do działań na rzecz ochrony środowiska (np. czyszczenie plaż czy udział w inicjatywach społecznych dotyczących ochrony przyrody). Warto również zwrócić uwagę na zaawansowane programy edukacyjne w krajach nordyckich, które kładą nacisk na wiedzę z zakresu ochrony środowiska i zrównoważonego rozwoju. Świadomość ekologiczna jest promowana już od najmłodszych lat w szkołach, co sprzyja kształtowaniu proekologicznych postaw i zachowań w społeczeństwie. Krajowe i lokalne władze w regionie nordyckim podejmują aktywne działania na rzecz ochrony środowiska. Wprowadzane są regulacje – opłaty za emisję CO2, zachęty finansowe do inwestowania w energię odnawialną, czy zakazy używania niektórych substancji chemicznych w produktach codziennego użytku. Polityka krajów nordyckich skupia się na długofalowym zrównoważonym rozwoju, uwzględniając ochronę środowiska naturalnego jako jedno z kluczowych wyzwań. Społeczeństwa nordyckie są coraz bardziej świadome ekologicznie i dążą do zrównoważonego stylu życia. Mieszkańcy tych krajów często angażują się w działania na rzecz ochrony środowiska, takie jak: wolontariat w organizacjach ekologicznych, udział w lokalnych inicjatywach społecznych czy wspieranie proekologicznych firm i produktów. Sporty zimowe w krajach nordyckich Sporty zimowe są nieodłącznym elementem kultury i stylu życia krajów nordyckich, ze względu na ich surowe warunki klimatyczne. W tych krajach sporty zimowe nie tylko są popularne jako rozrywka i forma aktywności fizycznej, ale mają także głęboko zakorzenione znaczenie kulturowe, społeczne i historyczne. Jednym z najważniejszych sportów zimowych w krajach nordyckich jest narciarstwo biegowe, znane również jako langlauf. Jest to popularna dyscyplina sportu, zarówno jako forma rekreacji, jak i rywalizacji sportowej na różnych poziomach, od amatorskich zawodów po profesjonalne zawody międzynarodowe. Wielu mieszkańców krajów nordyckich uprawia narciarstwo biegowe jako część swojego codziennego stylu życia, korzystając z tras narciarskich, które są powszechnie dostępne w wielu regionach. Biathlon, który jest połączeniem narciarstwa biegowego i strzelectwa, jest również popularnym sportem zimowym w krajach nordyckich. Jest to dyscyplina, która ma bogatą tradycję i historię w tych regionach, związana z długimi tradycjami myślistwa i polowania. Biathlon jest zarówno popularny jako sport profesjonalny, jak i forma rekreacji, z wieloma trasami do biathlonu dostępnymi dla amatorów. Narciarstwo alpejskie, czyli jazda na nartach po stokach górskich, również cieszy się popularnością w krajach nordyckich. Chociaż góry w tych krajach są niższe niż w innych regionach Europy to jednak narciarstwo alpejskie jest popularnym sportem, zarówno wśród mieszkańców, jak i turystów. Hokej na lodzie jest kolejnym popularnym sportem zimowym w krajach nordyckich, zwłaszcza w Szwecji, Finlandii i Norwegii. Hokej na lodzie ma długą historię i jest uprawiany zarówno na poziomie amatorskim, jak i profesjonalnym. Mecz hokeja na lodzie jest ważnym wydarzeniem sportowym, z dużym zainteresowaniem ze strony kibiców i entuzjastów tego sportu. Kraje nordyckie kochają sauny Kultura sauny jest nieodłącznym elementem kultury nordyckiej, zwłaszcza w Finlandii, gdzie sauny mają długą tradycję i są szeroko akceptowane jako naturalna część stylu życia i kultury. Sauny są popularnym sposobem na relaks, rozgrzanie organizmu i dbanie o zdrowie, zwłaszcza ze względu na surowe warunki klimatyczne panujące w tym regionie. W Finlandii sauny są powszechnie dostępne zarówno w domach prywatnych, jak i w miejscach publicznych, takich jak hotele, pływalnie czy centra rekreacyjne. Sauny publiczne są popularne wśród mieszkańców i turystów. W wielu miejscach w Finlandii można znaleźć sauny nad jeziorami, co pozwala na jeszcze bardziej autentyczne doświadczenie sauny nordyckiej. Tradycje sauny sięgają daleko w przeszłość i mają głębokie zakorzenienie w kulturze ludowej Finlandii. Sauny były pierwotnie używane jako miejsce do mycia się i oczyszczania zarówno ciała, jak i duszy. Sauny według Finów przede wszystkim mają działanie relaksujące, oczyszczające i odprężające, co przyczynia się do ogólnego samopoczucia i zdrowia. W saunie panuje specyficzna atmosfera, która jest ważna dla kultury sauny w krajach nordyckich. W tradycyjnej saunie fińskiej panuje cisza i spokój, a korzystający z sauny często siedzą w absolutnym milczeniu, słuchając tylko trzaskania drewna w piecu. Po sesji w saunie, tradycyjnie następuje ochłodzenie organizmu, np. przez skok do jeziora lub kąpiel w zimnej wodzie, co ma pozytywny wpływ na krążenie krwi i ogólne samopoczucie. Kultura sauny w Finlandii ma także swoje specjalne obrzędy i tradycje, takie jak vihta – wiązka z gałązek brzozy, którą korzystający z sauny używa do delikatnego bielenia skóry, czy loyly – czyli rytuał polegający na polewaniu kamieni w saunie wodą, aby wywołać parę i cieplejsze powietrze. Sauny odgrywają także ważną rolę społeczną, jako miejsce spotkań i integracji społeczności. W Finlandii, korzystanie z sauny może być częścią tradycyjnych obrzędów rodzinnych, takich jak wieczór przedślubny, czy okolicznościowe spotkania z rodzeństwem i przyjaciółmi. W Finlandii korzystanie z sauny jest również częścią tradycyjnych obrzędów rodzinnych, takich jak wieczór przedślubny, okolicznościowe spotkania z rodzeństwem i przyjaciółmi, czy świętowanie urodzin. Sauny często pełnią rolę miejsca, gdzie ludzie mogą się zbliżyć, spędzać czas razem

Jak kraje nordyckie radzą sobie z wyzwaniami klimatycznymi? Read More »

Innowacje w dziedzinie energii odnawialnej krajów nordyckich

Leave a Comment / Analiza /

Kraje nordyckie, czyli Norwegia, Szwecja, Dania, Finlandia i Islandia, odgrywają ważną rolę w rozwoju zrównoważonej energii. Mają one bogate zasoby naturalne, takie jak wiatr, woda i drewno, które wykorzystują do produkcji energii odnawialnej. Wprowadzają innowacyjne rozwiązania i polityki, aby promować rozwój zrównoważonej energii i zmniejszyć emisję gazów cieplarnianych. Norwegia jest jednym z liderów w produkcji energii odnawialnej w Europie. Praktycznie cała energia elektryczna w Norwegii pochodzi z energii wodnej, a ponadto Norwegia prowadzi wiele projektów w zakresie energii wiatrowej, geotermalnej i solarno-energetycznej. Dzięki swoim zasobom wody, Norwegia może również produkować wodorową energię, która ma potencjał do zastąpienia kopalnych paliw w transporcie. Szwecja jest również liderem w produkcji energii odnawialnej. W 2019 roku 57% energii elektrycznej pochodziło z odnawialnych źródeł, a Szwecja ma plany, aby do 2040 roku cała energia pochodziła z odnawialnych źródeł. Szwecja prowadzi również wiele projektów związanych z magazynowaniem energii, takich jak baterie i magazyny cieplne. Dania jest znana z innowacyjnych rozwiązań w zakresie energii wiatrowej. Wieloletnie inwestycje w ten sektor umożliwiły Danii stworzenie jednego z największych na świecie rynków energii wiatrowej. Dania planuje również zwiększenie wykorzystania energii odnawialnej w innych sektorach, takich jak transport i ogrzewanie. Finlandia opiera się na energii wiatrowej, biomasy i geotermalnej, aby zaspokoić swoje potrzeby energetyczne. Finlandia również prowadzi projekty związane z magazynowaniem energii, takie jak akumulatory. W Finlandii udział energii wiatrowej wzrósł w 2022 roku o 75 procent. Islandia ma wyjątkowe zasoby geotermalne i wodne, co umożliwia jej produkcję energii elektrycznej z odnawialnych źródeł. W 2019 roku 75% energii elektrycznej pochodziło z energii wodnej, a 25% z energii geotermalnej. Islandia rozwija również technologie związane z magazynowaniem energii i elektromobilnością. Modele i innowacje kraje nordyckie w dziedzinie energii odnawialnej mogą być inspiracją dla innych krajów. Kraje nordyckie konsekwentnie inwestują w rozwój i produkcję energii odnawialnej oraz opracowują innowacyjne technologie związane z magazynowaniem energii, elektromobilnością i efektywnością energetyczną. Przykładowo: Dania i Szwecja rozwijają innowacyjne rozwiązania w zakresie magazynowania energii elektrycznej, takie jak gigantyczne baterie, które pomagają wyrównywać wahania w produkcji energii z odnawialnych źródeł, takich jak energia wiatrowa. Finlandia opracowuje zaawansowane rozwiązania związane z elektromobilnością, takie jak samochody elektryczne, a Norwegia jest liderem w sprzedaży samochodów elektrycznych na świecie. Wszystkie kraje nordyckie mają ambitne cele dotyczące ograniczenia emisji gazów cieplarnianych i przeciwdziałania zmianom klimatycznym. Dania, Szwecja, Norwegia i Finlandia podpisały porozumienie w sprawie wprowadzenia neutralności klimatycznej do 2050 roku, a Islandia planuje osiągnąć taki cel już w 2040 roku. Innowacje i modele kraje nordyckie w dziedzinie energii odnawialnej mogą inspirować inne kraje do wprowadzenia podobnych polityk i rozwiązań technologicznych w celu przeciwdziałania zmianom klimatycznym i ograniczenia emisji gazów cieplarnianych. Dzięki temu, kraje te mogą być wzorem dla innych krajów, które stawiają sobie ambitne cele związane z ochroną środowiska naturalnego i rozwijają innowacyjne rozwiązania w dziedzinie energii odnawialnej. Odkrycia metali ziem rzadkich w krajach nordyckich W styczniu 2023 roku Szwecja odkryła największe złoża pierwiastków ziem rzadkich w Europie, podobnie jak Norwegia ogłosiła odnalezienie „znaczących” zasobów mineralnych na swoim dnie morskim. Te surowce są niezbędne do produkcji wielu kluczowych technologii, takich jak turbiny wiatrowe, czy samochody elektryczne. Obecnie jednak największe zasoby i produkcja tych metali koncentrują się w Chinach. Należy zadać sobie pytanie: Czy odkrycia w krajach nordyckich mogą stanowić realną szansę na zmniejszenie uzależnienia Unii Europejskiej od Chin? W kontekście aktualnej sytuacji geopolitycznej, wojny na Ukrainie i wzrostu napięcia w stosunkach międzynarodowych, uzależnienie Europy od jednego dostawcy w zakresie kluczowych surowców, takich jak pierwiastki ziem rzadkich, budzi uzasadnione obawy dotyczące polityki bezpieczeństwa. W miarę jak Chiny stają się głównym dostawcą tych surowców, podobnie jak Rosja w przypadku gazu dla UE, obawy o uzależnienie stają się coraz bardziej powszechne. Konflikt na wschodniej granicy Polski wykazał, że kwestie uzależnienia energetycznego mogą być wykorzystywane jako karta przetargowa w polityce międzynarodowej. Nie jest wykluczone, że historia może się powtórzyć w przypadku pierwiastków ziem rzadkich, ze względu na ich nierównomierną produkcję, trudności w wydobyciu i dominację Chin na rynku światowym, zwłaszcza w dostawach do UE. Import tych surowców na ogromną skalę i trudności z dywersyfikacją dostaw dla Europy mogą być przeszkodą w szybkim reagowaniu na nagłe kryzysy. W związku z tym, wprowadzenie zakazu sprzedaży pojazdów benzynowych od 2035 roku może budzić pytania dotyczące sensowności takiej decyzji, wobec trudności związanych z dywersyfikacją dostaw pierwiastków ziem rzadkich. Ostatnie odkrycia na szelfie norweskim wymagają dalszych badań, aby potwierdzić zasobność złóż metali ziem rzadkich, które są kluczowe dla Unii Europejskiej. Nie ma pewności, jak duże są te zasoby i czy można je wydobyć w sposób przyjazny dla środowiska. Podobne obawy dotyczą złoża Kvanefjeld na Grenlandii, gdzie obecność uranu w złożach pierwiastków ziem rzadkich komplikuje przyznanie koncesji na wydobycie. Kolejną przeszkodą jest niska konkurencyjność produkcji w Europie w porównaniu z dostawami z Chin. W 2020 roku powołano do życia European Raw Materials Alliance, które ma na celu zwiększenie bezpieczeństwa i dywersyfikacji dostaw surowców. Promuje się również rozwijanie krajowego wydobycia, takiego jak lit w Estremandurze w Hiszpanii, Serbii czy Portugalii. Jednakże napotykają one opór lokalnej ludności, pytania dotyczące wpływu na środowisko i problemy finansowe, co sprawia, że koszty produkcji, np. magnesów w Europie, pozostają o 20-30% wyższe niż w przypadku chińskiej produkcji. To są problemy, które wskazują na to, że ograniczenie importu pierwiastków ziem rzadkich i dywersyfikacja ich źródeł w przypadku Unii Europejskiej nie zostaną rozwiązane tylko poprzez odkryte złoża w Szwecji czy Norwegii. Te złoża są ważnym zasobem, który może przyczynić się do zwiększenia bezpieczeństwa dostaw, zwłaszcza w obliczu rosnącego zapotrzebowania. Eksploatacja tych zasobów może również umożliwić rozwój niezależnego, europejskiego sektora, co jest niezbędne w przypadku kryzysów. Jednakże obecnie małe jest prawdopodobieństwo znacznego ograniczenia chińskiego dominującego wpływu na sektor pierwiastków ziem rzadkich. Chiny dominują w łańcuchu dostaw, który był strategicznie rozwijany przez ostatnie trzydzieści lat, posiadając 54% udziału w globalnej podaży kopalń metali ziem rzadkich, 85% udziału w światowej podaży rafinowanych pierwiastków i 90% udziału w globalnej produkcji i technologii ziem rzadkich, w tym magnesów. Przyszłość odkryć geologicznych, zwłaszcza w obiecującym rejonie Arktyki, pozostaje niepewna. Ważne jest, aby kraje europejskie umiejętnie i mądrze zrównoważyły interesy bezpieczeństwa strategicznego i ochrony środowiska. Rola krajów nordyckich w rozwoju energii odnawialnej Kraje nordyckie odgrywają ważną rolę w rozwoju

Innowacje w dziedzinie energii odnawialnej krajów nordyckich Read More »

Rada ds. Polityki Klimatycznej krytykuje w nowym raporcie szwedzki rząd

Leave a Comment / Analiza /

Rada Polityki Klimatycznej skrytykowała w najnowszym raporcie dot. klimatu rząd Ulfa Kristerssona. Zdaniem Rady ds. Polityki Klimatycznej po raz pierwszy od 20 lat Szwecja aktywnie prowadzi politykę prowadzącą do wzrostu emisji. Wynika to głównie z ogłoszonych decyzji dotyczących obowiązku redukcyjnego, czyli obniżonych wymagań dotyczących mieszania biopaliw w benzynie i oleju napędowym. Teraz Rada oczekuje znacznie odważniejszych polityków rządu, którzy odważą się podejmować niewygodne decyzje. “Potrzebny jest plan działania, aby osiągnąć zarówno cele klimatyczne w 2030 r., jak i zerową emisję w 2045 r. Jeśli nie osiągniemy celów krajowych, trudno będzie też osiągnąć cele unijne. Rząd musi opracować plan działań w zakresie polityki klimatycznej w oparciu o ustawę klimatyczną i musi to nastąpić jeszcze w tym roku.” ~Cecilia Hermansson (członkini Rady ds. Polityki Klimatycznej). Rada przedstawia rządowi 10 zaleceń. Pięć z nich dotyczy treści, wdrażania i działań następczych planu działania w zakresie polityki klimatycznej. Pozostałe pięć dotyczy wykorzystania synergii zmian klimatu z innymi celami społecznymi oraz zarządzania pojawiającymi się konfliktami celów i interesów. Rada ds. Polityki Klimatycznej wcześniej zwróciła uwagę na cztery kluczowe obszary zmian klimatycznych; bardziej efektywne wykorzystanie energii i zasobów, elektryfikacja bez paliw kopalnych, biomasa z leśnictwa i rolnictwa oraz pochłanianie i składowanie dwutlenku węgla. Aby uwolnić się od paliw kopalnych i zerowej emisji netto, konieczne są wysiłki we wszystkich kluczowych obszarach. W raporcie podkreślono, że niektóre działania obecnego rządu mają negatywny wpływ na możliwości osiągnięcia celów klimatycznych. Obejmuje to m.in. zniesienie dotacji do zakupu nowych samochodów elektrycznych i hybrydowych typu plug-in., ograniczenie utrzymania kolei oraz czasową obniżkę podatku energetycznego od paliw. 10 zaleceń od rządu Rada Polityki Klimatycznej zwraca uwagę, że od kilku lat stwierdzają, że zmiany klimatyczne muszą przyspieszać, a emisje spadać szybciej niż dotychczas. Uważają, że byłoby rzeczą niezwykłą i poważną, gdyby redukcja nie tylko postępowała teraz zbyt wolno, ale obracała się w przeciwnym kierunku. Według Rady elektryfikacja bez paliw kopalnych, na której dotychczas skupiał się nowy rząd, ma kluczowe znaczenie, ale jest zbyt wąska, aby w sposób zrównoważony osiągnąć zerową emisję. Rada Polityki Klimatycznej W 2017 r. Riksdag przyjął ramy polityki klimatycznej dla Szwecji. Ramy obejmują nowe cele klimatyczne, akt klimatyczny oraz Radę ds. Polityki Klimatycznej. Rada ds. Polityki Klimatycznej jest niezależnym, interdyscyplinarnym organem eksperckim, który ocenia, czy ogólna polityka rządu prowadzi do osiągnięcia celów klimatycznych, o których zdecydował Riksdag i rząd. Rada ocenia bazę wiedzy i modele, na których opiera się polityka rządu. Urząd musi także przyczynić się do wzmożonej debaty społecznej na temat polityki klimatycznej. Rada liczy ośmiu członków, którzy muszą posiadać wysokie kompetencje naukowe w dziedzinie klimatu, polityki klimatycznej, gospodarki narodowej, nauk społecznych i nauk behawioralnych. Krytyka opozycji Opozycja ostro krytykuje rząd po raporcie rady ds. polityki klimatycznej. „Tak zwana polityka klimatyczna rządu to policzek wymierzony zarówno obecnym, jak i przyszłym pokoleniom” – napisała na Twitterze współprzewodnicząca Partii Zielonych Märta Stenevi po opublikowaniu przez Radę ds. Polityki Klimatycznej raportu. Anna-Caren Sätherberg, rzeczniczka socjaldemokratów ds. polityki klimatycznej i środowiskowej w wywiadzie dla szwedzkiej agencji informacyjnej TT powiedziała, że zareagowała z konsternacją na raport. “Rząd siedzi z założonymi rękami i wydaje się, że nie ma rozeznania w kryzysie. Widzimy w budżecie, że nie ma polityki klimatycznej. Nie słyszymy nic o planach na przyszłość”. “W ciągu ostatnich sześciu miesięcy stało się jasne, że partie Tidö nie mają wspólnej polityki klimatycznej i środowiskowej, poza nierealistyczną wizją energii jądrowej jako rozwiązania wszystkiego – coś, co Rada ds. Polityki Klimatycznej również krytykuje jako nierealistyczne. Zamiast tego Rada wzywa rząd, aby kierował się szeroko zakrojonym programem reform i podejściem strategicznym UE.” ~Helene Fritzon – przewodnicząca delegacji Socjaldemokratów w Parlamencie Europejskim. Fot: Unsplash / aut. Jona Flobranta

Rada ds. Polityki Klimatycznej krytykuje w nowym raporcie szwedzki rząd Read More »

Szwedzka Obrona Terytorialna

Leave a Comment / Analiza /

Szwedzka Obrona Terytorialna (Svenska Hemvärnet) ma swoje korzenie w czasie II wojny światowej, kiedy to Szwecja była zagrożona inwazją przez Niemcy. W celu zwiększenia sił obronnych kraju, Szwedzka Obrona Terytorialna została utworzona w 1940 roku. W początkowej fazie swojego istnienia, Szwedzka Obrona Terytorialna składała się z jednostek ochotniczych, które skupiały się na obronie lokalnych obszarów. W miarę postępującej wojny, organizacja ta zaczęła pełnić coraz ważniejszą rolę w obronie kraju, a w latach 1943-44 liczyła już ponad 500 tysięcy członków. Po zakończeniu II wojny światowej, Szwedzka Obrona Terytorialna przeszła reorganizację, a w 1958 roku została formalnie uznana przez rząd jako część szwedzkich sił zbrojnych. W ciągu kolejnych dziesięcioleci Szwedzka Obrona Terytorialna przeszła wiele zmian, aby sprostać zmieniającym się zagrożeniom. W latach 80. i 90. XX wieku, po zakończeniu zimnej wojny, Szwedzka Obrona Terytorialna przeszła kolejną reorganizację, aby lepiej dostosować się do nowych wyzwań w zakresie bezpieczeństwa. Obecnie Szwedzka Obrona Terytorialna składa się z około 22 tysięcy członków, którzy są szkoleni do pełnienia różnych zadań w czasie kryzysu lub wojny, takich jak ochrona strategicznych obiektów, wsparcie sił regularnych, ewakuacja ludności cywilnej i wiele innych. Struktura organizacyjna szwedzkiej obrony terytorialnej Szwedzka Obrona Terytorialna (SOT) jest systemem obrony kraju, który składa się z ochotników szkolonych do obrony swojego regionu w razie kryzysu lub wojny. SOT działa w oparciu o zasadę powszechnej obrony, co oznacza, że ​​każdy szwedzki obywatel ma obowiązek uczestniczenia w obronie kraju. Szwedzka Obrona Terytorialna jest podzielona na około 40 regionalnych sztabów obrony, które odpowiadają za organizowanie szkoleń i koordynację działań na swoim terenie. Każdy region ma swoje kompanie obrony, które są szkolone przez szwedzkie siły zbrojne. W przypadku kryzysu lub wojny, Szwedzka Obrona Terytorialna działa w porozumieniu z wojskami regularnymi, policją i innymi agencjami rządowymi. Celem SOT jest zapewnienie bezpieczeństwa Szwecji, jej ludzi i ważnych obiektów. Szwedzka Obrona Terytorialna ma również ważną rolę w ochronie infrastruktury kraju. Jednostki SOT zajmują się ochroną kluczowych obiektów, takich jak mosty, drogi, lotniska, porty i instalacje energetyczne. W przypadku kryzysu lub wojny, zadaniem SOT jest zapewnienie bezpieczeństwa dla cywilów i ochrona infrastruktury kraju przed atakami. Szwedzka Obrona Terytorialna ma kluczowe znaczenie dla obrony kraju i jego ludności. Jest to system, który zapewnia szybką i skuteczną reakcję w razie kryzysu lub wojny oraz pomaga w zapewnieniu bezpieczeństwa Szwecji i jej mieszkańców. Szwedzka Obrona Terytorialna składa się z kilku rodzajów oddziałów, z których każdy ma swoje specyficzne zadania w ramach systemu obrony kraju: Szwedzka Obrona Terytorialna podlega szwedzkim siłom zbrojnym i jest zintegrowana z nimi w ramach systemu obrony kraju. Jednostki Szwedzkiej Obrony Terytorialnej są gotowe do działań zarówno na poziomie lokalnym, jak i krajowym, aby zapewnić bezpieczeństwo Szwedów w przypadku kryzysu lub wojny. Współpraca międzynarodowa Szwecja utrzymuje relacje z wieloma krajami w kwestii obrony terytorialnej. W ramach swojej polityki bezpieczeństwa, Szwecja aktywnie uczestniczy w międzynarodowych operacjach pokojowych i współpracuje z różnymi organizacjami wojskowymi. Szwecja jest członkiem NATO Partnership for Peace (PfP) oraz NATO Response Force (NRF), co umożliwia jej uczestnictwo w wielu operacjach NATO oraz zwiększenie zdolności obronnych kraju. Szwecja ma również silne relacje z krajami nordyckimi, takimi jak Norwegia, Finlandia i Dania, które współpracują w zakresie obrony terytorialnej. Te kraje utworzyły Nordic Defence Cooperation (NORDEFCO) w celu koordynacji działań obronnych i współpracy w zakresie obrony terytorialnej. Ponadto, Szwecja podpisała umowy i porozumienia z innymi krajami w celu wzajemnej pomocy w razie potrzeby. Jednym z przykładów jest umowa o wzajemnej pomocy obronnej między Szwecją a Finlandią, która została podpisana w 2014 roku. Umowa ta ma na celu umożliwienie szybkiej pomocy w przypadku kryzysu lub ataku zewnętrznego. Szwecja jest także zaangażowana w operacje pokojowe i misje wojskowe na całym świecie, w tym w operacje ONZ i UE, gdzie pomaga w utrzymaniu pokoju i zapewnieniu bezpieczeństwa. Przygotowanie do działań wojennych Szwedzka Obrona Terytorialna (Hemvärnet) ma wiele procedur i strategii, które pozwalają jej na przygotowanie się do działań wojennych i obronę kraju przed zagrożeniami ze strony innych krajów. Poniżej przedstawiam niektóre z najważniejszych działań: Szwedzka Obrona Terytorialna posiada wiele możliwości w zakresie obrony przed zagrożeniami ze strony innych krajów. Dzięki dobrze rozwiniętej infrastrukturze obronnej, systemom wczesnego ostrzegania oraz współpracy z innymi jednostkami wojskowymi i sojusznikami, Szwecja jest w stanie skutecznie bronić swojego terytorium w razie potrzeby. Rozwój technologiczny Szwedzka Obrona Terytorialna (Hemvärnet) aktywnie korzysta z nowych technologii, aby zwiększyć skuteczność swoich działań obronnych. Najważniejszymi technologiami, które są obecnie wykorzystywane przez Szwedzką Obronę Terytorialną są: W celu modernizacji i unowocześnienia infrastruktury obronnej Szwecji, rząd planuje inwestycje w nowe technologie i wyposażenie. Wśród planowanych inwestycji są m.in.: zakup nowych samolotów myśliwskich i śmigłowców bojowych, modernizacja systemów obrony przeciwlotniczej, inwestycje w szkolenia i wyszkolenie personelu wojskowego, rozwój systemów informatycznych i cyberbezpieczeństwa, modernizacja floty okrętów i inwestycje w systemy wykrywania podwodnych jednostek wrogich. Szwedzka Obrona Terytorialna wykorzystuje wiele nowych technologii, aby zwiększyć skuteczność swoich działań obronnych. Rząd planuje również inwestycje w nowe technologie i wyposażenie, aby unowocześnić i zmodernizować infrastrukturę obronną kraju. Wpływ polityczny Szwedzka Obrona Terytorialna jest podporządkowana polityce obronnej Szwecji i działa w ramach politycznych wytycznych i decyzji podejmowanych przez rząd. Wpływ polityczny na działalność Szwedzkiej Obrony Terytorialnej ma przełożenie na jej budżet, strategię obronną oraz decyzje dotyczące szkolenia i wyposażenia wojska. W Szwecji partie polityczne mają odmienne podejście do kwestii obrony kraju. Na przykład, socjaldemokraci skupiali się na rozwijaniu sił obronnych, ale jednocześnie dążyli do 2022 roku przed akcesją Szwecji do NATO do ograniczenia wydatków na obronę. W przeciwieństwie do tego, konserwatyści byli bardziej skłonni do zwiększania wydatków na obronę, a także do współpracy z sojuszami wojskowymi takimi jak NATO. Szwedzka Obrona Terytorialna jest również częścią szerszej współpracy wojskowej, zarówno na poziomie krajowym, jak i międzynarodowym. Szwecja do 2022 roku była krajem neutralnym i utrzymywała szereg umów i porozumień z innymi krajami w celu wzajemnej pomocy w razie zagrożenia. Szwecja jest członkiem Unii Europejskiej i aktywnie uczestniczy w europejskiej współpracy obronnej. Współpraca z NATO i UE może wpłynąć na działalność Szwedzkiej Obrony Terytorialnej, ponieważ zobowiązuje ją do współpracy z innymi państwami w zakresie obrony terytorialnej i dostosowania swoich procedur do wymogów międzynarodowych. Fot: Flickr / Treflyn Lloyd-Roberts

Szwedzka Obrona Terytorialna Read More »

Historia Fińskiej Obrony Terytorialnej

Leave a Comment / Analiza /

Obrona terytorialna Finlandii ma długą i złożoną historię, sięgającą końca XIX wieku, kiedy to kraj był podzielony na 4 prowincje, a każda miała swoją własną milicję. Na początku XX wieku Finlandia zaczęła budować własne siły zbrojne, w tym fińską armię i siły powietrzne. Armia była używana do obrony kraju przed Związkiem Radzieckim podczas wojny zimowej i kontynuacyjnej. W 1917 roku wybuchła walka o niepodległość Finlandii, która prowadziła do powstania 2 grup zbrojnych: Białej i Czerwonej Gwardii. Konflikty polityczne między nimi doprowadziły do krwawej wojny domowej. Generał Carl Gustaf Mannerheim został przewodniczącym komitetu wojskowego i zaczął tworzyć siły zbrojne niepodległej Finlandii. Siły te powstały w 1918 roku, kiedy Senat uznał Białą Gwardię za główną jednostkę fińskiej armii. Po zakończeniu wojny domowej w 1918 roku powstał system obronny, który okazał się trwały. Podział na czerwonych i białych przetrwał w latach 20. XX wieku, co dotknęło również armię. Nierzetelni żołnierze zostali wyeliminowani z załogi, a kompetentni zostali podoficerami i oficerami. Władza wojskowa podlegała prezydentowi republiki, który miał zwierzchnią władzę nad siłami zbrojnymi. W 1922 roku w Finlandii została uchwalona ustawa regulująca system wojskowy, oparty na powszechnym poborze. Zgodnie z nią, armia pozostawała w stanie gotowości także w czasie pokoju, a jej zadaniem było szkolenie poborowych oraz personelu stałego. Według nowego prawa poborowego, okres służby wynosił 12 miesięcy w armii regularnej oraz 15 miesięcy w jednostkach takich jak kawaleria, lotnictwo czy siły techniczne. W 1924 roku Sejm przyjął ustawę o placówkach szkolnictwa oficerskiego, która miała na celu ujednolicenie systemu szkolenia oficerów. Ustawa ta wprowadzała nauczanie w Szkole Oficerskiej Rezerwy, Szkole Podchorążych oraz Akademii Wojskowej. W latach 30. XX wieku Finlandia skupiła się na zapewnieniu niepodległości i integralności terytorialnej państwa oraz na zachowaniu neutralności w konfliktach między państwami. Jednym z głównych zagrożeń był sąsiad ze wschodu – ZSRR, dlatego Finlandia próbowała zapewnić sobie bezpieczeństwo środkami politycznymi, takimi jak członkostwo w Lidze Narodów i idea sojuszu obronnego z krajami nordyckimi. W wyniku wojny i braku wystarczających środków, Finlandia była zmuszona przeprowadzić reorganizację swoich sił zbrojnych, wprowadzając nową organizację w 1940 roku. Po wojnie Finlandia podpisała porozumienie z ZSRR, a w 1952 roku przeprowadzono reformę organizacyjną, w której brygada stała się podstawową jednostką wojsk lądowych. W 1957 roku powołano Radę Obrony jako organ doradczy ds. obrony narodowej, a w 1950 roku uchwalono nowe prawo poborowe, które określało standardowy czas służby poborowych. Od reform z 1957 roku, Finlandia zaczęła wprowadzać wiele zmian w swojej polityce obronnej. Wprowadzono nowe nazwy dywizji wojsk, flagi, marsze honorowe, emblematy i tradycje. W połowie lat 60. XX wieku zaczęto rozwijać doktrynę obronną mającą na celu zapobieganie wojnie lub kryzysowi. Fińska obrona stawała się coraz bardziej integralną częścią polityki bezpieczeństwa kraju. Kurczące się grupy wiekowe poborowych spowodowały zmiany w składzie i rozmieszczeniu dywizji wojsk pod koniec lat 80. Zmieniono również ustawę o poborze, wprowadzając nowe zasady dotyczące czasu trwania służby poborowej, wieku i daty rozpoczęcia służby. W 1990 roku Rada Rządowa uznała, że ​​ograniczenia suwerenności Finlandii zapisane w Paryskim Porozumieniu Pokojowym straciły na znaczeniu, z wyjątkiem zakazu broni atomowej. Fińska polityka obronna opierała się na możliwości decydowania o liczbie ludzi, tonażu statków i liczbie samolotów oraz jakości pocisków. Ostatnia zmiana strukturalna w siłach obronnych miała miejsce w 1997 roku, gdy ukończono raport o polityce obronnej. Zmieniono system kierowania i administracji, co poprawiło możliwości kierowania przez Sztab Generalny wszystkimi gałęziami obrony. Nastąpiła centralizacja obrony narodowej Finlandii, a system obrony opierał się na podporządkowaniu Głównemu dowództwu. Celem tych zmian było zapewnienie funkcjonalności systemu obronnego opartego na powszechnym poborze, a skupiono się na ilościowej redukcji i jakościowym rozwoju sił w czasie wojny. Struktura organizacyjna Maakuntajoukot Maakuntajoukot, czyli oddziały terytorialne, składają się z żołnierzy rezerwy oraz żołnierzy zawodowych. Ich zadaniem jest obrona konkretnych obszarów Finlandii, które odpowiadają prowincjom (maakunta). Struktura organizacyjna Maakuntajoukot jest zróżnicowana w zależności od specyfiki poszczególnych jednostek. Maakuntajoukot składa się z dowództwa, batalionu obrony terytorialnej oraz różnych oddziałów i pododdziałów specjalistycznych, takich jak jednostki inżynieryjne, jednostki łączności, jednostki logistyczne i medyczne. Dowództwo Maakuntajoukot ma za zadanie kierować i koordynować działaniami wszystkich oddziałów terytorialnych w swoim regionie. W jego skład wchodzi dowódca, oficerowie sztabowi, a także specjaliści z różnych dziedzin, takich jak inżynierowie, logistycy i eksperci ds. łączności. Batalion obrony terytorialnej składa się z kilku kompanii i ma za zadanie prowadzenie działań obronnych na swoim obszarze. Kompanie mogą mieć specjalizacje, takie jak kompanie piechoty, jednostki artylerii, oddziały rozpoznania, a także jednostki przeciwpancerne i przeciwlotnicze. Ponadto, każde Maakuntajoukot ma swoje jednostki specjalistyczne, takie jak jednostki inżynieryjne, jednostki łączności, jednostki logistyczne i medyczne, które zapewniają wsparcie techniczne i logistyczne dla oddziałów terytorialnych. W sumie, struktura organizacyjna Maakuntajoukot jest elastyczna i dostosowana do specyfiki poszczególnych regionów, ale każda jednostka składa się z dowództwa, batalionu obrony terytorialnej oraz różnych oddziałów specjalistycznych. Współpraca krajowa oraz międzynarodowa Maakuntajoukot Maakuntajoukot odgrywają ważną rolę we współpracy zarówno z innymi jednostkami obrony terytorialnej w kraju, jak i z zagranicznymi armiami. W ramach krajowej współpracy, Maakuntajoukot działają w ścisłej współpracy z Siłami Obrony Finlandii i pozostałymi jednostkami obrony terytorialnej, takimi jak Suojeluskunta (Finnish Defence League) czy Vapaaehtoinen maanpuolustusjärjestö (Voluntary Defence Organisation). Współpraca ta obejmuje szkolenia i ćwiczenia, wymianę doświadczeń i koordynację działań w przypadku kryzysów lub konfliktów. Maakuntajoukot biorą udział w międzynarodowych operacjach pokojowych, takich jak misje ONZ czy operacje prowadzone przez UE lub NATO. Współpraca ta daje możliwość szkolenia i wymiany doświadczeń z armiami innych państw, a także umożliwia nawiązanie kontaktów i budowanie zaufania między różnymi narodami. W ramach tej współpracy, Maakuntajoukot biorą udział w szkoleniach i ćwiczeniach z innymi armiami, jak również wysyłają swoich żołnierzy do działań poza granicami kraju. Na przykład, fińscy żołnierze obrony terytorialnej brali udział w misjach pokojowych w Afganistanie, Libanie, Kosowie i na Bałkanach. Współpraca z innymi państwami jest ważna dla Finlandii z uwagi na jej strategiczne położenie i bezpieczeństwo narodowe. Dlatego też, Finlandia uczestniczy w różnych programach międzynarodowej współpracy wojskowej, jak np. Partnerstwo dla Pokoju czy Nordic Defence Cooperation. Dzięki temu, fińskie jednostki wojskowe, w tym Maakuntajoukot, są w stanie pracować ze swoimi zagranicznymi odpowiednikami, a także pozyskiwać nowe umiejętności i technologie. Aktualne wyzwania i perspektywy Maakuntajoukot Aktualnie jednym z głównych wyzwań dla Maakuntajoukot jest utrzymanie wysokiego poziomu

Historia Fińskiej Obrony Terytorialnej Read More »

Scroll to Top