Szwecja

Carl Gyllenborg był szwedzkim pisarzem i politykiem, który w swoim czasie był jednym z najbardziej wpływowych ludzi w Szwecji. Gyllenborg urodził się w rodzinie arystokratycznej i otrzymał staranne wykształcenie, które umożliwiło mu karierę polityczną. W 1710 roku został mianowany sekretarzem króla Karola XII i wkrótce awansował na stanowisko kanclerza. W ciągu swojej kariery był także ambasadorem w Rosji i Francji. Jako pisarz, Gyllenborg był znany z satyrycznych i krytycznych utworów, w których krytykował zarówno szwedzką arystokrację, jak i Kościół. Jego najbardziej znanym dziełem jest satyra „Mysze”, w której krytykuje społeczność szwedzką poprzez alegoryczną historię o myszach, które stają się bogatsze i bardziej skorumpowane, im dłużej żyją. Gyllenborg był także znany z uczestnictwa w klubie literackim „Róża”, który skupiał wielu znanych pisarzy i intelektualistów Szwecji w XVIII wieku. Carl Gyllenborg był jednym z czołowych przedstawicieli tzw. epoki wolteriańskiej w Szwecji, która była inspirowana filozofią oświecenia i ideami Woltera. W swoich dziełach Gyllenborg często poruszał kwestie wolności, tolerancji i równości, co było charakterystyczne dla tego okresu w historii sztuki i kultury. Jego polityczna kariera również była bardzo udana. Jako kanclerz był odpowiedzialny za zarządzanie królewską kancelarią i zajmował się sprawami państwowymi. Dzięki swojemu talentowi dyplomatycznemu odnosił sukcesy w negocjacjach międzynarodowych i przyczynił się do poprawy relacji Szwecji z Rosją i Francją. Gyllenborg był także mecenasem sztuki i literatury. Wspierał wielu pisarzy i artystów, w tym poety Bellmana, który stał się jednym z największych poetów szwedzkich XVIII wieku. Jego wpływ na szwedzką kulturę był tak duży, że często jest uważany za jednego z najważniejszych przedstawicieli szwedzkiego oświecenia. Jego wpływ na szwedzką kulturę był ogromny, zarówno jako pisarz, jak i polityk. Jego dzieła, szczególnie „Mysze”, stały się klasykami szwedzkiej literatury i są czytane i analizowane do dzisiaj. Fot: Flickr / S.A.W. Pixels

Urodzony 11 lutego 1842 roku w ​​Sztokholmie , zmarł 21 lutego 1907 roku w Sztokholmie, był szwedzkim politykiem, właścicielem ziemskim, posłem na Sejm i premierem Szwecji. Erik Gustaf Boström ukończył studia na Uniwersytecie w Upssali, gdzie zdobył stopień doktora prawa. Po ukończeniu studiów, pracował jako asystent w katedrze prawa rzymskiego i międzynarodowego na Uniwersytecie w Upssali. Boström w późniejszym okresie swojego życia był również związany z sektorem edukacyjnym w Szwecji. W latach 1874-1880 był przewodniczącym zarządu Szwedzkiego Towarzystwa Szkół Ludowych, a w latach 1883-1889 był przewodniczącym Rady Oświaty. Podczas swojej kariery politycznej Erik zainicjował wiele reform edukacyjnych, w tym reformę systemu edukacji dla dzieci i młodzieży. W swoim testamencie Boström przekazał część swojego majątku na cele edukacyjne, a jego imię zostało nadane instytucji edukacyjnej – Erik Gustaf Boströms stiftelse för yrkesundervisning (Fundacja Erik Gustaf Boströma na rzecz edukacji zawodowej), która działa do dziś i wspiera kształcenie zawodowe w Szwecji. W sumie, edukacja była ważnym elementem w życiu i karierze Boströma, a jego wkład w szwedzki system edukacyjny pozostaje ważnym dziedzictwem do dzisiaj. Kariera Erik Gustaf Boström rozpoczął swoją karierę polityczną w wieku 27 lat, kiedy to w 1871 roku został wybrany do szwedzkiego parlamentu, Riksdagu, jako przedstawiciel okręgu Kopparberg. Był wówczas członkiem konserwatywnego ugrupowania, zwłaszcza związanego z Kościołem szwedzkim. Jego kariera w Riksdagu rozwijała się stopniowo i sukcesywnie przez kolejne lata. W 1875 roku został wybrany na przewodniczącego komisji ds. sprawiedliwości w Riksdagu, a w latach 1880-1883 pełnił funkcję ministra sprawiedliwości w rządzie Karola XV. W 1883 roku został wybrany przewodniczącym komisji ds. reformy prawa. Boström odgrywał ważną rolę w debatach nad reformą prawa i polityką zagraniczną Szwecji. W latach 1889-1891 pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych w rządzie Gillis Bildt i był jednym z architektów szwedzkiej polityki zagranicznej wobec Rosji i innych państw sąsiednich. Jego kariera polityczna osiągnęła szczyt w 1891 roku, kiedy to został wybrany na stanowisko premiera Szwecji. Był jednym z najdłużej urzędujących premierów w historii Szwecji, pełniąc tę funkcję przez kolejne dziewięć lat. Jego rządy były charakteryzowane przez konserwatywną politykę gospodarczą i socjalną oraz przez wzmacnianie roli państwa w życiu społecznym i gospodarczym kraju. Boström był szanowanym politykiem i cieszył się poparciem wśród konserwatywnych i kościelnych środowisk Szwecji. Jego kariera polityczna była długa i uznana, a jego wpływ na rozwój Szwecji był znaczący. Pierwsza kadencja premiera Szwecji I kadencja premiera Erika Gustafa Boströma trwała od 1891 do 1900 roku. Pierwotnie zamierzano, aby minister finansów von Essen został premierem, a Boström ministrem finansów, ale skończyło się na tym, że von Essen nie zdecydował się na objęcie stanowiska premiera i ostatecznie chciał pozostać ministrem finansów. Podczas tej kadencji Boström przeprowadził szereg reform mających na celu modernizację gospodarki kraju i poprawę warunków życia obywateli. Jednym z najważniejszych osiągnięć była reforma podatkowa, która wprowadziła bardziej sprawiedliwy system podatkowy i zmniejszyła obciążenie podatkowe dla ubogich i średniozamożnych ludzi. Boström wprowadził wiele zmian w prawie pracy, zwłaszcza w zakresie pracy dzieci i młodzieży. Jego rząd zwiększył minimalny wiek, w którym dzieci mogą pracować i wprowadził przepisy dotyczące czasu pracy i warunków zatrudnienia. W polityce zagranicznej Boström koncentrował się na utrzymaniu dobrych relacji ze swoimi sąsiadami, w szczególności z Rosją. Boström dążył do zawarcia umów handlowych i dyplomatycznych z Rosją, które miały zapewnić Szwecji korzyści gospodarcze i uniknięcie konfliktów. Zdawał sobie sprawę z konieczności zapewnienia dobrze wyszkolonej obrony kraju i wzmocnienia armii, aby zabezpieczyć interesy Szwecji. W 1892 roku po początkowym fiasku i odrzuceniu przez sejm propozycji rząd Boströma przeprowadził reformę wojskową, która zwiększyła liczbę żołnierzy i usprawniła organizację armii. W tym czasie rząd Boströma podjął również decyzję o budowie nowych okrętów wojennych, które miały zwiększyć potencjał morski Szwecji i zapewnić bezpieczeństwo na Bałtyku. Jednak podczas I kadencji Boströma pojawiło się wiele kontrowersji. Jego rząd wprowadził cenzurę prasy i podejmował działania mające na celu ograniczenie wolności słowa. Boström był także krytykowany za traktowanie mniejszości narodowych w Szwecji, zwłaszcza Laponii, gdzie rząd wprowadził surowe ograniczenia dla ludności tubylczej. Mimo tych kontrowersji I kadencja premiera Erika Gustafa Boströma była okresem intensywnych reform gospodarczych i społecznych, które miały duży wpływ na rozwój Szwecji w przyszłości. W latach 1897-1900 wprowadził szereg reform mających na celu poprawę warunków życia ludzi i modernizację kraju. Jednym z najważniejszych osiągnięć była reforma szkolnictwa, która wprowadziła bezpłatne szkolnictwo podstawowe dla wszystkich dzieci w Szwecji. Boström wprowadził także wiele innych reform społecznych, takich jak reforma opieki zdrowotnej, która zapewniła bezpłatną opiekę medyczną dla ubogich i chorych, a także reforma prawa pracy, która wprowadziła krótszy czas pracy i bardziej ludzkie warunki zatrudnienia. W dziedzinie polityki zagranicznej Boström kontynuował swoją politykę z pierwszej kadencji, dążąc do utrzymania dobrych relacji z Rosją. W tym czasie Szwecja podpisała wiele umów handlowych i dyplomatycznych, co przyczyniło się do wzrostu gospodarczego kraju. W 1899 roku wybuchł strajk generalny, który był jednym z największych strajków w historii Szwecji. Strajkujący żądali lepszych warunków pracy i płac, a także większej swobody związkowej. Boström i jego rząd zdecydowanie sprzeciwiali się strajkowi i wprowadzili wojska do miast, co doprowadziło do poważnych starć z demonstrantami. Druga kadencja premiera 1902-1905 II kadencja premiera Erika Gustafa Boströma trwała od 1902 do 1905 roku. Pierwszą polityczną propozycją Boströma jako szefa rządu w 1902 roku była próba rozwiązania kwestii prawa wyborczego. Dzieło się tak, ponieważ ruch robotniczy chciał powszechnych i równych praw wyborczych. W 1904 roku rząd przedstawił propozycję prawa wyborczego. Zaproponował powszechne i równe prawo wyborcze do izby niższej, proporcjonalny system wyborczy, równe prawa reprezentacji dla miast i wsi, osoby kończące 25 lat dostały uprawnienia do głosowania oraz wypełnienia obowiązków podatkowych i poborowych. Tym, co ostatecznie doprowadziło do obalenia rządu, była rozwiązanie unii szwedzko-norweskiej . Gdy Boström ponownie objął stanowisko premiera, jedną z jego pierwszych inicjatyw było wydanie komunikatu w marcu 1903 roku o kwestii unii szwedzko-norweskiej. W Komunikacie szwedzki premier Erik Boströma poinformował Norwegów, że norweskie konsulaty będą podlegały szwedzkiemu ministrowi spraw zagranicznych, i to on będzie miał ostatnie słowo zarówno, jeśli chodzi o mianowanie konsulów, jak i ich zwalnianie. Ta sprawa ostatecznie zmusiła Boströma do rezygnacji na rzecz premiera Johana Ramstedta w kwietniu 1905 roku. Fot: Erik Gustaf Boström – Store norske leksikon Źródło: